bir gölge oyununda birbirine dokunan iki sessizlik
yaklaşan
yaklaştıkça büyüyen karanlığa gizlenmiş sır


sert bir tef sesinde kendine gelen burukluk
ve
sen hayalinin doldurulamamış haliyle
uyanan yalnızlık
yavaşça açılan gözbebeğindeki derin boşlukta
yetmeyen zamanın
acıtan sızısı…



masal tozu yağarken gökyüzünden
dokunmadan yaşamanın
hissetmeden yanmanın
buz gibi titreyişin tadında
can gibi üşümelerle
sarılmak



ay ışığında izlenirken gölgeler
göz mesafesinde
iki kar tanesi olmak
ve
geceye okunan öyküde
uçuşurken birbirine kavuşma çabasıyla
tükenişin şarkısında erimek



binlerce vaatten anlamlı
dudağa yapışmış
yeminle
huzura kapanan gözlerden süzülmek yavaşça
derine
en derinine…


gecenin sonunda
kulağa fısıldanan tek bir dizelik şiir olup
yüreğin en zayıf yerine az acılı batışla ilişmek


“bir dünya yaratabilirim varlığımdan, sadece sana ve gökkuşağından renkli”















// bir dakikaya bir ömür gibi sığsa da varlığın, doyamam //