giderdin, bozulurdu yaşamdaki büyü !
zorlaşırdı, yaşamaya katlanmanın gücü
her seferinde;
uğuldayan bir çığ kalır arkanda !
bomboş sokaklar düşerdi, kalabalık yalnızlığıma…

bozkır aklıma sığdıramadıklarımda
durmayan, bir firâri tedirginliği, deler içimi
kısılan bir lâmbanın ışığı düşer içime
gecenin kapısı açılır günümde
çağrısız girerdi gözlerim içeri !

karanlık, dilsiz gecede uzar yollar
duygusuz gölgelerde
varamadığım yerde dururdun
öfkem patlar birden, bilenir dişleri !
tövbelere durdururdu içimi

gelirdin / gözlerin yarar karanlığımı !
yaşanmışların sıcağında;
yeniden uyanırdım bahara
her yer güllük gülistanlık olurdu...

susamış bir bedevî gibi
içerdim yeniden,gözlerinden gençliği…

için için kanayan, bir su var içimde şimdi
aşamadığım teller dikenli
ve uçurum, sınırın iki yanı !

kabuğunu kıramayan ben’le
yaşayamayacağız belki bir daha
o yanık haziranı
seni unutmaktan, ölesiye korkuyorum oysa!

Hâdiye Kaptan


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.