Ey kara gözlerinde şimşekler çakan,
Ahu gözlü dilber bu şiir sana,
Her hecesiyle gönlümü yakan,
Şirin sözlü dilber bu şiir sana.
Bu şiirde aşkımı bulacaksın.
Sevdamı, umutlarımı,
Bu şiirde duygularımı,
Beni bulacaksın.

Her vakit kanlı yaşlar döken,
Kara bulutlar olmayacak gayrı.
Belki de… Belki de sen ağlayacaksın.
Kimbilir donuk gözlerle,
Belki maziyi, beni arayacaksın.

Bir zaman gelecek.
Doğmayı unuttuğunda güneş,
Yapraklar sonbahara kafa tuttuğunda,
Dikenleri kıymete bindiğinde bir Gül’ün
Bülbül’ün feryadını duyacaksın.

Gün gelecek, bir kuş ötüşüne uyanacak,
Uzak ufuklardan duyduğun,
Bir sesle ürpereceksin.
Fakat yine de… yine de zalim dilber,
Sevdanın o ürkek sesini duymayacaksın.

Yanından mahsun bakışlarla geçecek,
Yaralı yürekler.
Bir bakışta ümitler arayan,
Derin hülyalara dalan yürekler,
Görmeyecek, aldırmayacak,
Mağrur endamına, toz kondurmayacaksın.

Bir albümün sayfalarında, kalacak anılar,
Veya tozlu bir rafta,
Buruşmuş bir kağıtta bir şiir,
Senin için dökülen gözyaşlarını düşüneceksin de,
Bir Gül olacak lakin solmayacaksın.

Hep böyle okşayacak rüzgar,
Saçlarının telini,
Titrek eller arayacak, güzel ellerini,
Onca gönül akacak da bir katre göğsüne,
Sen derya olacak, dolmayacaksın.

İntihar kokuları saracak ömrünü,
Ne civanlar geçecek o tezgahtan,
Sevda potasında eriyen yürekleri,
O dopdolu yürekleri görecekte,
Ağarmayan saçları yolmayacaksın.

Bir zaman sonra,
Güneşin doğacağını düşünmeyecek,
Bu toz pembe rüyalardan uyanmayacaksın.

Acıyorum Sana!
Ey yüreği bir karınca dan dahi küçük dilber,
Acıyorum Sana!
Güneş hiç doğmayacak,
Bu rüyalar bitmeyecek diyorsan,
Aldanacaksın!
Yaktığın bu ateşte bir gün,
Bir gün Sen de yanacaksın.
Ve ne yazık, günler geçtiğinde,
İnancının tersine ağardığında saçların,
Ben değil, sen ağlayacaksın.
Seneler sonra Seni,
Delilercesine seven,
Bu yürekleri bulamayacak,
Ne yazık..
Ne yazık, Mutlu olamayacaksın.