4
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1063
Okunma
Nerede ve neden attığını
bilmeyen bir kalp,
Sızlanıyor umut ettiklerinin arkasından,
Medet ummadan
kendinden ve sevdiklerinden,
Yıkılıyor muyum?
Dediğim o kadar çok zamanım oldu ki,
bir sınavdı bu yaşananlar,
şükretmeliydik açıp ellerimizi,
yetinmeyi bilmeliydik,
daha çok, daha çok istedik hep,
kaybedince anladık
birçok şeyin kıymetini.
Sabretmeyi öğrendik yaşadıklarımızdan,
Zor ama gerekli bir meziyet,
Ama fazlası da zarar,
Sabrettiğim her hikayemde,
Dışım buz gibi metanetli,
“sen güçlüsün, yıkılmazsın”ları
duydum yakınlarımdan,
içim ateş çukuru gibi alevli
bir o kadarda dermansız,
görüntümle yanılttım
asıl beni.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz