Bu şiire konuşmak istemedim ilk okuduğumda. Açık söyleyeyim ki "kork-tum". Cesaretimi topladım da geldim demiyorum çünkü hala korkuyorum. Nasıl peki sebep nedir derse yürekli kalem derim ki; "bir türkü düşün çok ayrı sesler okuyor tamam bazen hepsi aynı olmuyor ama bir de düşün ki bir türküye giden yol farklı kelimelerle aynı matemi sunuyor yüreğine." Sonra da düşün ki o acı biberin tadındakine benzemiyor ve hiç yalansız hançer saplanıyor damarlarına. İşte susmak lazım geliyor işin burasında. Ama yüreğine inanıyorum,gerçekliğine ve dürüstlüğüne. Yoksa Rabb-i alem şahit olsun bir harf edemezdim şiirine.



Ve yine şiire gitmeden bir şey belirtmeliyim ki şiir tarafına dokunmak istemeyeceğim bu sayfanın. Çünkü öyle bir sese ihtiyacın yok senin. Adım adım gidiyorsun olması gereken yere ve hatta bakıyorum da sanırım en zirvesindesin tutuklu halleri gözlere sermenin tavanında.Senden çok daha sevineceğime inanmanı isterim hep başarın sıralanınca.Mutlu olmaya yeterli sebebim var şimdi...



Sonra diyorum ki hal yeterince anlatılmış mı bu memlekette nasıl sunduğuna bak Havin, vermiş mi her şeyi...


Kıskandım biliyor musun? Sonundan başlanmamalı ama sonunda gizli yara denilen olay varsa tutmak ne mümkün. Bana da öğret Sevgi ben de bileyim "seni seviyorum" demeyi. İnanmak istemiyorum bu halime neden iki ve benzer kelimelerden bu derece korkabilen oluyorum neden bir kere bile dile getiremiyorum? Hatta ne olmuştu son şiirime bu adı verecektim eğer kölbin köprüsünü yıkan dört dizeyi çöp etmeseydim. Ama bakmaya bile tahammülüm yok. Bu da ne demek oluyor "kullanılabiliyor diye basit bakılmamalı". Hangi harfler hangi savaştan çıkıyorlar bilinsin. Alt tarafı harfler kümesi denmesin. Kolay mı sanıyorsunuz dökmek sancıları buraya kolay mı sanıyorsunuz şiire saklamak en zor ağrıları...Yooo çok yazık...Ben acıyorum böyle düşünene ya da hayat mı acımalı size...


Bu haritanın tamamında bir şey sezdim. Bir adres var sanki kalemin gittiği yer değil yaşanılanın gittiği yer ve boş bir yer çekilenin zaman sonunda varacağı yer. Severken henüz acı verir bilmek ama geçtikçe saniyeler teslim oluyor gönül. Nereye mi?

"zaman seninle baş edemeyecek kadar hovardaydı"


Şimdi bu dize öncesindeki açıklama dizenin verdiği anlamın tam tersi. İşte ikili delilik.Y a da anlam yükleyene mi verilir bu sıfat bilemem ama tersim düzse düzüm de ters işte...


Okurken hiç sualsiz bir şeyler ararım. Anlatılmak istenen ile anlatılan aynı mı diye. Bazen hayır. Kesinlikle hayır çok okkalı bir tabirle hayır...Nedense kalem kendini terk eder o kendisinden gidince şiir de dilini terk eder acı olan ne biliyor musun sevgilinin terki bunların yanında adını yok eder.Muhtemeldir her yerde benim kalemimde rastlanması çok kolay olabilir çünkü öyle değişken bir yürek var ki seviyorum derken defolu esirgemeyen bir akıl. Hani normaldir belki ama çoğu yerde saçmalık diye nitelenen durumlar olur. Bunları söylememin sebebi de şu ki sitenin çok özel bir kaç kaleminde bunun ruhu bile duyulmuyor. Peki nerden aklına geldi de bunları söyledin dersen "isim babası" na bakınca şiirin ve aynı şekilde senin kalemine bakınca sonra yüreğimde yatan kendi kalemime bakınca hatra düşmesi çok zor olmasa gerek.


"Çünkü şiir adına bakmaya utanıyor bunları ben mi taşıyorum diye". Yükü ağır bildiğine eminim de onun tarihinin gideceği yer konusunda susmalıyım çünkü böyle geldi böyle gider cümlesi geldiğinden başka yere gidere döner.



Mükemmel bir anlatımdı yürekten kutluyorum.Düşünsek de düşünmek öyle adına yakışmaz her yerde. Ama bildiklerimde hatta kendimden saklasam bile mükemmelliyet uyanıyor...


Her daim yüreğimdesin...


Sevgimle..