kendi tanıklığını süren ömrün
mor atlaslı haritasında yol alırdın
iki göz arası geçilen zaman kadardı yalnızlığın
geçtikçe ağladın

söz kapısında bekleyen yoksul nefsin
çaldıkça hecesinden
ve teninden
geriye kalan sadece hevesin

elleşme
…biterse bitsin
değil mi ki zerre-i miskâl kadar hislerin
silme
…cana vuran şems’in gözünden gördüm ben aşk’ı

umuttur aşk nasıl olsa
unutur gideni

şimdi günbatımını uğurlarken
zalim bir melek
kemerinde yazılı kederi geçirir kanatlarına
bundan böyle kalbin kim bilir hangi uzak köşesinde
ayrılığı yaşayacak sessizce
iç sesine yağan yağmur güzelliğinde

iki kişilik bir cehennem
tek kişilik bir günahı sırtlanmış dolanıp durur
ay karanlıkta tanrı kulunda baht yalanda
ayaklar altında

emel girdabında uyanınca cinnet
amel defterinde yazılana nispet
zaman anlamazken hisleri
geri almak istediğidir benden

dokunma
…içim de bitenleri kim anlayacak
tıpkı mum gibi
söndürme
…bittiğini unut yaktığını unutma

tekrarlanmaz aşk nasıl olsa
bağışlatır ihaneti

şimdi günbatımına kavuşurken
zalim bir melek
kırık kanatlarında yazılı kaderi geçirir gözyaşlarına
bundan böyle benim kim bilir hangi uzak köşemde
bensizliği yaşayacak sessizce
iç sesime yağan yağmur güzelliğinde…