Çarçabuk Ölümlü

ilk sabah ışıkları yaralarken yüzünü
özlemlerle kınalanır hüzünlerimin rengi
kendimde kiracıyım
kahkahalarım çarçabuk ölümlü
yedi iklim harcadım
uykusuna duracak bir bekleyiş
düşlerime yakışacak bir bulut bulamadım
can pahasına el ayak çektim gözlerimden
gözlerimde kendim yokum
yoklarımda sen ve gülüşün

köy ıslıkları kadar yalnızım
sana dokunduğunu düşlemekle otların
ve saçların içinden çıkılmaz
saçlarında atlılarım mağlup kederlerine
erteledim ellerinin dışında ne varsa
ekmek kadar yumuşak
derdindeyim bakışlarının
benim olan sadece gidişinin sedası
eskimiyorum gönlümce yasını tutmakla
zamanın
sensizlik besliyor sonsuzluğumu

uykusu ağır çocuklar gibiyim
sağırım her taşın altında seni bulmaktan
sağırım on sekizimdeki gibi
sen ve yaprakların arasından sızan gün ışığı hariç
her şeye
sızım sızım sızlatıyorsun göğe ulaşma hayalimi
her şeye
göğüme bulutları sapladın dinmiyor yağmurum
her şeye
aydınlığıma donuk gölgeler sıktın
koyu kahve bakışlarının namlusundan
kanserli
her şeye

şiir içinde şiir dünya içinde dünya:

bıçkın doğuyorum canım aptalım
gelişinle yan gözle seviştiğimde
bilir misin bunun ne demek olduğunu
yeni imgeler yaratmaya benzemez aşk
hırpani olarak çok kırdım seni...aşk...
umarsızlığının üzerine öleceğim sessiz sessiz
beni gördüğünü sanacaksın hep
ama o kırçıl şarkılı ben olmayacağım hiç
içim bir sabahçı kahvesi
dışım sonbahar sokağı kıyametiyle dolu
ilkokul çağıma dönüyorum anla
sana verecek bir kırmızı kalemim yok ceplerimde
üzülüyorum
ateşler içinde bakıyorum dolunaya
mehtabın izi çıkmadı çamaşırlarımın kokusundan
seni kendimi tanıyarak buldum bu yüzden
belki anlamayacaksın da ölüme hep tepeden baktığımı
severek seni...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.