savrulur yaz
özlemler yangını tadın üzerimde
ormanlarım boğuk
bana bıraktığın bu son dal parçasıyla
gidişin sularında duruyorum ayakta
kentin son ışıkları yalarken yüzümü
kirpiklerin yalan söylemezdi oysa
ve yokluğun silinmezdi hiç anlamımdan

tanımam imkansızlığını
savaş açtım bütün ordulara
bütün cephelerinden geçtim tarihin
ve sana sakladım artakalanımı
şimdi ellerimi kalbimin üstünde tutuyorum
beni öldürmeye kaçmasın diye bakışların
yaramaz bakışların

sen...baş edemediğim fırtına
ömrüme ömrün lazım
kendini kendine götürebilirsin
yeter ki bana serüvenini getir
öykünle bin kere avunur çocukluğum
çocukluğumla ölürüm

’yıldızları sıkıca tembihledim
doğmasın hiçbir ışık bu gece
düşünmek istiyorum yanağından nasıl öptüğümü’

özverili bir sakınmaktı bu seni gözlerimden
acılarım gençse ben de gencim diyerek
arşınlıyorum göğsünü bulutların
bacalara dokunmasın ellerin kıskanırım
tatlı mı tatlı laciverdiyle gözyaşların
doluşsun sadece benim saçlarımla

siyah koluma değdi uyuştum yağmurlu gri
sokaktaydım evlerle konuşmayı kestim ah! ...
perçemin geldi de aklıma parçalandım aynasında
yola alışmamış suyun aksinde acıyım ufff pasaklı
güzelliğine yetişmek için farklıyım an be an
her salise ayrı bir keşif sende
gözlerim biçim biçim
kendimi tanıyamıyorum
kar yağışlı bir güneş gibisin
kavurucu bir yağmur
gidişin sularında alt üst oldum
sırıtıyorum ağlayarak çoraklığına beni sevmeyişinin
hoşçakal bağlamamın içli kırık ezgisi
uyum sağladın sen gündelik hayata
bense hala tarihleri atlamakla sabıkalı
genç acılı şairselliğim
şair değilim ama asla
aşığım anla/sana
senli benli içerikli

közümde ilkyaz şarkıları yorgunluğu sevmiyor
yanıp tutuşuyorum evren ara nağmem yaaa bilir misin
kilim desenli değilsin ki artık uyuyayım üzerinde
seni düşleyişlerimin

Kağan İşçen