Ayna,bakarken bana,nede kederli,
kimi ağlatmış,kimi güldürmüş yıllardır.
İçinde asırlık sızılar gizli,
ağaç gibi,dökülür yaprakları,üzen rüzgardır...

Sonbahar,yağmurlu,soğuk ve yalnız,
Şaire benziyor mevsimi hazan.
En sonunda kayıp gidiyor yıldız,
zaman gibi,aceleci ve oyun bozan...

Kirpiğimin ucunda telaşlı damla,
gözlerim ağlamaktan yorgun,ümitsiz.
Hayatım kimsesiz,sonum muamma,
birgün görecekmiyim dertsiz kedersiz...

Tohumum,filiz veremem,toprak bin pişman,
mahçup tabiat her bir zerreme.
Gülemem,gülmek yüzüme isyan,
kimse sahip çıkmıyor güneşsiz gölgeme...

Bedevi aylarda yapayalnız bir evim,
gelen giden kalmadı,kapım kilitli.
Cüssesinden korkan,çocuk kalpli bir devim,
büyüyor yalnızlığım,ruhsuz heybetli...

Resimler geçmişin siyah beyaz şahidi,
benmişim gülümseyen kahkahalarla.
Yaşanan öykülerin büyücü sahibi,
ihtiyarım,dargınım yalancı aynalarla...

Saçlarımda ki karlar erimeyecek mi?
Bir daha esmeyecek mi o deli rüzgar?
Kaybettiklerim geri gelmeyecek mi?
Banada mı tuzak kurdunuz yıllar...

Sönüyor kandiller,sönüyor mumlar,
nereye gidiyor can parçalarım.
Sonu güzel değilmilş bitti oyunlar,
gemisiz kaldı garip,kimsesiz limanlarım...

Herşey aynada çıktı karşıma,
onda hatırladım hazin sonumu.
Kıyıyor zaman gözyaşlarıma,
yoksa herşey aynanın bir oyunumu...?


enginname...


’’kırıldı bin yerden utanmaz ayna...toplayacak birini beklerde durur...’’