tozlu rafların anı böceği
hadi kop o batasıca şiirlerden
gel kon parmağıma

gel
bak güneş öksüz ısıtan şefkatinde
sımsıcak
terasta çiçekler salkım saçak

gel hayatını yaşa biraz
gece yine kıyametin kopacak

ne gülsen yanına kâr
nice ağlasan bana âh olacak

birazdan mor saçlı cinlerin gelip dikilecek başucuna
delik deşik kemirdiğin kalemleri verecek eline
yaz diye buyuracak


oysa
biliyorum nasıl usandığını
biliyorum yakındır
tüm damarların çatlayacak

küf kokulu kitaplarda nemlenen
eşgali bozuk resimlerin gözlerinde küçümseyen bakışlardan kaçacak
dudaklarının o müstehzi bükülüşlerinden nasıl ezileceksin
ve yine
nasıl canın yanacak

...

tozlu rafların anı böceği
hadi kop o batasıca şiirlerden
gel kon saçlarıma

siyah tellerde gizlenen onca yılın
ve adedince acının arasında
bir kuytu bul saklanacak

gün batmaya
mevsim hazana yürüyor bak
biz de gidelim

yol uzun
şimdi çıksak
kıyamete varırız ancak...


Ceyda Görk
4 mayıs 2009