ne kesif bir sis tabakası bu
çökmüş şehrime
özlemekten göz gözü görmüyor

ne kalabalık bir eksiliştir ki yokluğun
iğne atsan yere düşmüyor

dört yönden akın var meydanlarıma
arka sokaklarımda kıyamet kopuyor



bir külliyenin şadırvanında
hayrat suların serinliğine bırakıyorum ellerimi
uğultuların kor ateşi yapışmış tenime
soğutmuyor
sönmüyor

duymak istemiyorum isyan seslerini
adım adım yaklaştıklarını
ellerine düşersem neler olacağını

sorgusuz sualsiz geliyor sonum
savunmasızım
itirazsız
firarsızım

biliyorum ki sehpası hazırdır darağacımın
ferman beklemiyor



kaderci değildim oysa ben
yırtar çıkardım bu kalabalığı eskiden
ölüm bile yeterdi cümlesine

ve şimdi bu sakin
kabullenmişliğim
bekleyişimdir ki

aklım almıyor


cürümsüz
lâkin mücrimim
ah bu hallerimin sebebi benim

vazgeçirildim kendimden
ve yalnız bıraktım kendimi
nice adildir bu infaz

şekvâsı yok
ve nedâmet kâr etmiyor

ölümümü seyre gelen gözlerin ne çok
ve nasıl mahşeri kalabalık ki
iğne atsan yere düşmüyor

CEYDA GÖRK
24nisan 2004