SOĞUK RÜZGARIM


Hiç tükenmeyen güz sancısı,
Kırık bir sonbahar rüzgârı.
Sonsuzluğa haykıran,
Sessiz gözyaşlarım.
Beynim;
Acılarla ,kederlerle dolu,
Hüsranlarla birikmiş , kırık kalbim.
Mavi bir dünyam vardı eskiden…
Parlayan hayatın,
Çağlayan karlarla dolu hayat…
Vardı bir zamanlar, sadece mazilerde.
Hayat korkunç bir itiraf,
Yalan yanlış koca düğümler.
Bastıkça kanayan bir acı yürek.
Bedbaht bir soğuk hayatın ;
İşte son sözleri.
Bir yağmur parçası gibi dağılan,
Her batan güneşler gibi…
Birden düşüverdi bir yıldız gibi…
Elimde kalem;
Kafamda boş ve yalnız düşünceler.
Bir şey yazacağım ….
Ama …
Nereden başlasam ?
Nerden çevirebilsem çarkımı?
Hangi karanlık gecenin soğuk hayatlarına gitsem…
Hatırlasam …
Ama hangi mazileri..
Kırılmış duvarlar ardında ,
Yıkılmış ,yaralı bir aşkı mı yoksa ?
Yada…
Bir küçük sonbahar esintisi mi?
Hiçbir şeye karar veremedim!!!
Her şey koca bir yığın,
Her zaman ezilen benim altında …
Her gün acı bir tiyatro sahnesi…
Sahne bomboş,
Ortasın da ben…
Bir ses var,
Etrafım bomboş…
Bakınca bende anladım,
Hayatın değil, benim boş olduğum..