33
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
3895
Okunma

sen...ölümüne yola çıktığım adam...
yalandan da olsa
olsan ya kocaman....
Sen şimdi gittin ya
Emanetin kaldı bende iki kelime
Şaşkınlıktan söylemeyi unuttuğum
Hani yaslandığım duvara
Zor ayakta durduğum
Soyunmamak için ağlamaya
Yanarken gözlerim
Sessizliğim koca bir taş
Güç bela yutkunduğum
Deli gibi soluduğum hava
Kokunu saklamak için zulamda
Zor olacak seni çıkarmak
Kötü işlemişsin canıma
İçimdeki bu deprem
Bilmiyorum kaç şiddetinde
Kesildi hava
Ve üşüyorum ben …
Her aşk bir kelebekse
Yaşlanmadan ölür mü tüm kelebekler
Konmadan yaka çiçeklerine
İçimde bir yığın ağlayan çocuk
Verin uçurtmalarını
Susturun…
Sen yoksun yaa
Soyunuyor içimdeki aşk
Zarif bir geceye
Gel düşüme
Bekletme
Ben düştüm bile aşkın dekoltesine
Giyindim aşka kadın elbiseleri
Tutkuyla en sevdiğin renklerde
Bak bahar geldi
Bir gülün yaprağına yazsam seni
Toplasam seni düşlerimden
Haykırsam tüm senleri çıkarıp ezberimden…
Ve duysan gelsen
Ve gelsen desen ki…
“Gitmedim ben, gidemedim
“kalışım senin için değildi
nefes almayı beceremedim”
bu da bendeki emanetin
işte şimdi veriyorum
“seni seviyorum…”
sevgi kaya @ 2009
“bırakılan emanetlerin yükü ağırdır…ya al emanetini ve topla kendini benden..ya da eşikte durma, gir içeri…”