hayat dediğin
sanıldığından daha derindir
yaşayınca değil
ölünce öğrenirsin
nef/e/sini tutmayı

gözleri olmayan nazarsız bir istek
kıvrılmış yalnızlığın koynuna
düştü düşecek derken
öylece eğleşiyor yıldızda

kitapsız bir kavmin müjdecisi nefes
göbek deliğinden huylanan
azgın bakışlı İstanbul boğazına doğru
efil efil estikçe
iki yaka da kız oğlan kız ayıplar
tek tek diziliyor huzuruna

/ahh gece bir uyusa ciğerim
bilirdim ben o huzurda yapacaklarımı ya/

şimdi sadece gölgeni avutuyorsun
daha henüz kaldırım taşlarıyla yeni tanışmış
göz yaşlarıyla

dürüldüğü yerden açılmayı bekleyen
bir umut peşinde
ateşle sarmaş dolaş
külü ile durmaksızın oynaş

/allahını çift gözle bile göremeyen
dut pekmezi içmiş hancının duvarında söktüm alfabeyi ciğerim
“benim adım hayat
ya zar at
ya da oynat”/

sen
akıl almaz bir hezeyanın
kısır döngüsü
mahallenin mis amber kokulu
kadife seslisi
biraz da sislisi
kart kahkahalı ablaların eteğine düşürdüğün taşlarla oynardın
ergen oğlanların diyaframından çıkardığı ahh’larla

kayıp ruhların miladına kaldırdığın kadehleri bilir
cumhuriyet meyhanesi
bir de kırdığın cevizlerin kabukları ile
kendine ev yapan
sevda sokağı sakinleri

/geçelim şimdi bunları ciğerim
mazi dediğin
diktirmekten dikiş tutmayan soğan zarı/

takvimin biçtiği zamansızlığın
kanlı ellerinde
kendine ait bir teselli ile görmüştüm
ibret anların henüz gerçekleşmemiş
intihar suskunluğu gözlerini

gece sevişmelerinin
birinci baskıdan girdiği renkli gazete sayfalarında
malum manşeti atan dudakların
öl desen
ölenlerin ölüm ilanını mırıldanırken
kim bilir kaç faninin helvasını kavurdu yüreğin

/şimdi canıma iliklenmiş bu aşk düğmesi
koptu kopacak ciğerim
sen en iyisi bu şiiri bana yazmamış ol
bende senden intikam almayayım/

peki…