bir yol adıdır
yara almaktan korktuğum acının
uzak bir sese dönüşmesi

göz göze geldiğimizde
incinmiş zamana uyanır her ağrım
katliamıyım kendimin
daha henüz bulunmamış hüznün baharında

ten kokularında
bilindik bir tat gibi dağılıyorum geceye
hafif geliyor içimde ki kötü
tartıldıkça eksiliyor iyi
darası hesaplanmamış kalp kadar

ebrûli aşklar kavşağında bir nefes vakti
durup da seni alsam
alsam seni
bir daha alsam

ne garip değil mi şu aşk
hep vermekle alâkalı

çok sesli
sakıncalı bakışlar komplo kuruyor
düşümde çizdiğim tarife

neredeyse göçüyor içimde
adınla yankılanan sevmek zamanlı
birinci tekil şahıs emir kipi
ağla/ma sadece kirpiklere yazılmış

kırlangıçların hikayesini yazanlarla ıslanıyor
hasretin yüzgörümlüğü
mevsim kendi ırzına geçmiş
bulutlar sakladıkça lekesini
işi bitince gök gülecek

ebrûli aşklar vedasında bir kalma vakti
durup da sende kalsam
kalsam sende
bir daha kalsam

ne garip değil mi şu aşk
hep gitmekle alâkalı

korku çıplak
ten perdesinde seyirlik gözlerin
arzulu nefsinde

karışmayınca parmak izimiz yokluğun aynasına
kavrulmuş beden
şehveti mesken tutmuş
penceresiz bir hayat içinde diriliyor

ölüme ulak bir nefes gibidir ömür
ulaşınca tamamlar aşk’ı
dolandıkça merkezinde
ahir zaman seyyahı ruhlarıyız
sakın unutma

ebrûli aşklar zamanında bir ölüm vakti
durup da sende ölsem
ölsem sende
bir daha ölsem

ne garip değil mi şu aşk
hep yaşamakla alâkalı…