umar dediğin ne
umarsızlığın büyüsüne sebil edilmişken
üstelik hoşnutken sefilliğinden

adam sen de

bırak sarhoş sevdan kendi yıkılsın
sürünsün ayaklarının dibinde
kibir aynalarında
böbürlen keyfinden

o ağlasın
sen görme

yalvarsın duyma

o yazsın
sen okuma

gökyüzünü çatlatsın hiddetinden

...

yırt at mazi denen mürur-u zaman metrûkesini
baş ucunda yanan köhne vuslat kandilini üfle sönüversin
son basımından bu yana bir asır geçti yazdığın kitapların

artık ne kalemdir aşkın
ne de mürekkep işgalindedir ak sayfaların
hasretten


vazgeç


umar dediğin
umarsızlığa adanmış toprakları yeniden sürmek/mi
ki onlar sonsuza dek nadastadır
ve tarassuttadır bizzat
her mevsimi hazana
her sokağı çıkmaza döndüren

bırak
yaralı yürek
uçsun azat kuşu gibi süslü kafesinden

ihtimal yok artık
medet yok düşlerinden

hiç bir şey
hele ki sevda
yaşanmaz bir daha

kaldığı yerden...

CEYDA GÖRK
4 NİSAN 2009