zamansız bir deprem gibiydin
dile dökülmeyenlerin tenhalığında
yaşanmayan olurum
olmayacak yaşanmışlığım gibi
neydi ki bu…
ara sıra yapardım ya
neydi sahiden..
bir türlü öze dönüş
için dışa yansıması
bir iç yolculuk muydu...
okuduğum bir kitapta atladığım satırlar gibiydin
okumayınca kitabın tamamlanmadığı


şu an hayat baş aşağı


bu arsızlık
bu utanmazlık
bu densizlik benim mi
ben bunları ilk yaşamıyorum ki
ama...
hiç zamansız yakalanmamıştım
ıssızlığın sesine terk etmemiştim
terk etmemiştim korkunun cazibesine
aleni
üstü açık
bağıra bağıra
milletin gözüne soka soka



bu ne peki…bu ne
hepsinden önemlisi
sen bu şiire neden düştün


lakin seni ertelemek kendimi ertelemek gibiydi
hele bir de
biçimsiz yalnızlığıma denk düştün ki
aşikardı gün gibi




yalnızdım ya…
o acayip kalabalığın içinde
çirkin bir yalnızlık terletmiş
kirletmişti beni
ama
hiç bir şeyim ödünç değildi
ağır bedeller vardı ucunda…



toprağa zamansız cemre düşer mi
yoksa yeniden cemre zamanı mı geldi



arsız zamanlara düştün ansızın
hep korkmuşumdur kendi arsızlığımdan
böyle zamanlarda soluğum yapışır damağıma
hep dalgalıdır denizim
fırtınalar eser iç göğümde
hava hep karla karışık
afet arifeleri gibidir hayat
hep bir şeyler olacak gibi korkar
korkudan iliklerine dek donarsın
endişeler düşer kirpiklerinin gölgesine
böyle zamanlarda madara olursun hayata
böyle zamanlarda madara olursun kendine
ama seversin bu şekilsizliği
arsız zamanlar işte..



bu benim…
yırtıla yırtıla
incine incine deliliğim…


neden bu sefer acemiyim


biliyorum..
yine soğuk soğuk terlemeler
bildiklerine yabancılaşmalar
yüreğin uzak turları kapıda
ve ben utanmazca
arsızca bekleyeceğim heyecanla


hayatıma hoş geldin
hoş geldin hüzün
biliyorum
zor olacak…


olsun be gülüm
zora alışık bu ömrüm…




SEVGİ KAYA…2008

“hayatın satır araları…neler var yaşanası..neler var saklanası…
bir çeksem o aralıkları yoklamaya..yeni bir hayat daha bulurum orada…”