İsyan şimşekleri düştükçe
Namert emirlerin gülüşüne
Sancılandı yürekler
Koskoca eyvah ile...


Hasret ile adaş olmuş yüreği
Kusur olmuş gününde...


Gam gezintisinde gözleri
Mehmet’in seyrine daldıkça...


Aklı gaiplerin,
Aklından şüphesiyle,
Helin kız hastane odasında...

On sekiz gün uykusuz kalmış
Gazete parçası üstünde
Gözleri sabit boş boş bakarmış
Her yeri mikroplu sanıp
Dokunmazmış hiç bir yere
Ve köhne hasta yatağına
Baş koymamış...

Esmer tenli Mehmet gitmez aklından
Bağrında yanarmışta yanarmış...
Gözbebeklerini yakarmışta yakarmış...
Lakin kirpiklerinden düşmesine izin vermez
Sıkarmış sıkıca kapaklarını...


Yutkundukça tuzlu bir ah kopar
Sızlatırmış düşlerini
Helin susma!!
Helin konuş!!
Helin sana dar değil dünya....

Ata toprağının geleneğinedir isyanı
Garip bir dönence fikir,
Kutsalı TÖRE yazan...
Ne yazık ki!!

(Ve)da-ha!!!
Kula kulluğu unutturup
Ölüme,
Kadere hüküm yazar...
Kör cahil kurşunlar...


Kime ne ki?
Kimliksizi savunmak!!!
Rotası belli yazgıda,
Kimliksizce yaşamak....
Kime ne!!!


Ahhhhhh !! Helin,
Uykusuzluğunun son virajına gelinmiş iken
Mehmet’in şavkı vurur yatağın üzerine
"hadi Helin git o yatağa yat"der...
Ve Helin hicret uykusuna dalar derince...
Maskeler yıkılır bir bir
Ilgıt olur yüzü sevdiğin,
Son sözü dökülür sarı sıcak...

"Seni sevmek hep aklımda kaldı"...

Gerisi mi?
Karanlıkta çırpınan serçenin sancılı acısı...(gibi)...
//Tek damla yaşta ölen serçeye denk
ölmesin Helin’ler//