Gecenin gözleri


neydin sen labuce

fark edemediğim, eksik bir parça mıydın
yap-bozumda, gelip ansızın kendi boşluğunu kapatan


bakışlarında ki aşkı görünce anlıyorum
kapımı çalanın gece olduğunu
hayatın kıyısına oturup
yüreğimize çarpan dalgaların sesini dinliyoruz
yıldızlardan yokluğa uzanıp
geçmiş ve gelecek bütün aşkları toplayıp birer birer
önce bir’e yüklüyor, sonra bölüp tüm varlığa
dağıtıyoruz


nesin sen labuce


tanımadığımız dokunuşlarda
tanıdık izler arıyoruz
bölmüyor
acıtmıyor
kanatmıyor bizi hiç bir şey


bir çocuk oluyor avuçlarımda gece
bulut gibi
dokunsam yağacak
üflesem dağılacak
su gibi
parmaklarımı aralasam akıp gidecek
tutmaya da bırakmaya da kıyamadığım oluyor


nesin sen labuce
bilmediğine nasıl ulaşır insan
nasıl tanır
nerden bilir onu


kayıp bir şehir oluyoruz
suskun


tüm bilinenler
bilinmeyene çarpıp bölünüyor
bir meltem esip geçiyor
yıldızlar düşüyor
gecenin bölünen yerinden
gece soluyor
yıldızlar sönüyor


nesin sen labuce
bıçak mıydın geceyi bölen
yağmur muydun ıslatan
rüzgâr mıydın geceyi sabaha savuran


anlatamıyorum
susuyor
soluyor gece
avuçlarımdaki çocuk dağılıyor
avuçlarımda ki çocuk akıyor parmaklarımın arasından
tutamadığım oluyor gece
tutamadığım oluyor çocuk
ve gecenin gözlerinde nem
bir hiç gibi gidiyor


ah labuce!
gelenler gider, boşluklar biriktiririz itinayla
suretler takas edilir gölgelerle


gecenin gölgesi olur mu labuce


ay dolunay da olsa
her parça kendini bütünler yalnızca
ay, güneşi ne kadar anlatabilir ki labuce


aslın yüzüdür her surette aradığımız

oysa
bakiyesi hüzündür aşkın labuce!


/ea/