sisler çekilince gönlümün derinliklerinden
yangın dudaklarının yüzyıllarına düşerdim
ritmim bozulurdu kıvrılarak uzanan yollarda
olup olmadık yerde seni arar gölgeni arardım
sırtımızdaki yorgun aşklarla yağlı kandillerle
yüreğimi yüreğine zorunlu beklentilere açardım
konuşurduk oradan buradan sessizliğe ağlardık

cehennem yalnızlığıydı oysa ki ayrılık bilmiyorduk
ucundan koparılmış ekmekçe birbirimize soğuyorduk
bakışlarımızdaki yoksulluk geçiciydi belki anlıyorduk
uzak dağlardı düşünü gördüğümüz gitmek istiyorduk
köpüklü dalgaları aşacaktık sevgimize güveniyorduk
tamamı sevgiden yapılmış yelkenliyi yüzdüremiyorduk

sonra sürgüleri paslı bir kapının ardında kalakaldık
gökyüzünü silkeledik ıslak dirençlerimizi de saldık
payımıza düşen hüsran şarkılarıyla günlerce ağladık
tükenişi oynuyordu tüm sinemalar bilet bulamadık
güneşe döndük o üşümüş bedenlerimizi ısınamadık
iki yaralı kalpti avuçlarımızdaki kan pompalayamadık

devrilmişti kadehlerimiz ve devrikti hep zaferlerimiz
aşkı damıttığımız oluklardan denizler yaratamamıştık
keşkelerin dikildiği ücra atölyelerde zaman tüketmiştik
biz sustukça örselenen yüreklerimizi asla dinlememiştik
geçmiş zaman kapsülünde yarından çok dünü yaşadık
bindiğimiz masal atını kendi ellerimizle dağlara saldık

Selahattin Yetgin