Ansız sonbaharların sönük, solgun yüzüyüz
En fukara ressamlarıyız hayatın
Kırık utkularla ölgün geçer biten gün
Fısıltıyı andırırken dün, üşürüz
Milyonların içinde bir bakla gibi doyumsuzuz

Mamut yalnızlığımızın yitik mağaralarında
Uçsuz bucaksız çölümüzde övgü arayarak
İç çekişlerimizin korkak şafaklarını tarayarak
Sırları dökülmüş aynanın karşısında soyunur
Tuzsuz lokmalarla şiirler yazarız hayata

Toprak damlı evlerde öğünümüz
-gurbet havası işte-
Yaşamın yeşil ormanlarında murad biçeriz
Yakar şarkılar buruk yüreğimizi
Penceremize yansır gece
Masallar kulağımızda…
Nerelerde o çocukluğumuz?
Kanlı bir sözdür elveda…


Güzde hırçın çağlar deniz
Esrik ikindiler sefamız
Yontumuz kaybolan yitmiş bir krallık
Vurduğumuz yerden ses dinleyen ruhsatsız avcılarız
Hiçbir söz övgüsüz dönmez özüne
Uçarken yaşam avuçlarımızdan
Kendi çığlığımızı asla duymayız
Harlı göğsümüzde kaybolur vefa
Soytarı bir yaşamın soylularıyız…

Selahattin Yetgin