Leyl-i Izdırap adlı bir kitap geçmişti bir vakit elime ve fakat bir türlü okuyamamıştım. Ahmet Rasim'indir sanırım, yanılıyorsam düzelir mutlaka. Bir de Ahmet Haşim'in geceleri..

Ahmet Haşim'in geceleri bir çok şiire kafiye olarak girmiştir ama mevzumuz bu değildir, sadece şiirin anımsattıklarından bir kesittir..

Gece şairin örtüsü, şairin konağı, mola yeridir. Her şair el ayak çekildiğinde kendi inziva dergahına çekilir. Sanırım. En azından bana 'şairin evi nerde' diye bir soru sorulsa, 'gecelerdir' şairin evi diye cevap veririm. Hani öyle sereserpe uzanacağı, dinleneceği bir evden söz etmiyoruz, gece hem evidir, hem de eve varmak için kendi evinden geçmek zorundadır şair ve bu uzun yürüyüş; yolculuk diğer yolculukların aksine mana alemine yapılan bir yolculuktur. Çilelidir. İşte böylesi anlarda şairler sırlarını faş etmek zorunda kalırlar bazen. Hayallerini ve arzularını ve dahi umutlarını..
Geceler vakkumludur, daha doğrusu bir vakkum gibi çeker şairi içine, konuşturu, feryad-u figan etmesine sebep olur ve biz de o vakkumda, şairin seslerinden şairin içine bakma fırsatı buluruz..

Ben böylesi hazin hikayeler barındıran şiirlerden pek anlamasam da içindeki ''geceler'' beni geveze eder.. Affola şair.