demek karışmayacak parmak izlerimiz
yokluğumuzun aynasında kavrulmayacak
iki kan kuyusu
sözlerimiz yaslanmayacak
şehveti mesken tutmuş
apış arası yorgun kaldırım taşlarına
tükürmeyecek öyle mi…aşk bizi

tüm kutsal kavgaların çanak yalayıcılarını unut
bir geceyi ağlattın şimdi

terk edilmiş örümcek ağlı duvarda
solgun bir yüz hesaplaşacak
iç ses bütün tonlarda aynı isyan
suçlu büyütülmüş şehirde
kendimizi açtığımızda hakka
sen
terk edilmiş günahların alıcısı
ben
her günah/kâr için dilek kapısı…diye yazacak aşk bizi

oysa yaradanın hakkı bitmiş
bir tanrıyı ağlattın şimdi

yanma noktasında ölüyorsun
hakikat başka bilmiyorsun
ateş sadece serinletir
tam da içimde yitmenin arifesinde
söz diyorsun

sindirilmiş korkuların bekleştiği kentin sabahı
gözümden vuruyor hasretini
ve ben sana dair ölüm diye düşüyorum denize
işte tam da o an
bir dalgakıran atmaya başlıyor kalbinde
kirpiklerinden süzülüyor can suyum

suyumu içtim…gidiyorum
bir aşk’ı ağlattın şimdi…