sevgilim hiç güzel büyütmedi ki beni
sarmaş dolaş intihar gibi dolandı durdu başımda
gece kendine gebeyken
iç sancısı derin bir lahza sanki dilinde
oysa çığlık atacaktı
en kalabalık ağzımla
düştükçe her yaprak
sonbahar kendi mateminde serilecekti
tıpkı baht/ım gibi
boylu boyunca

sevgilim hiç güzel susmadı ki bana
dilinden geçtikçe geçmişliğim
cam önü bekleyişlerim söz oldu
oldu da ne oldu
anlamadığım bir dilden konuşuyorum şimdi
sus
ben daha çok susayım sana
susadıkça anlayacak hasret
yoksa kalbinde bana ait bir hakikat
ya beni ellerinde yarat
ya da intihar
bulsun kendine yeni bir hayat

sevgilim hiç güzel bakmadı ki bana
mavilere bürünüp gözlerinden geçtikçe
yara/sa yüzümü derin bir kesik kapladı
esmer zamanların basamaklarında alınan
o kesik kadardı nefes
sonra ki ihtimal için
kandırıkçı bir heves
canımın usulca aktığı yere doğru dökülüyorum
acı taşlarından sökülüyorum
işte tam da o an
son defa severmiş gibi baksa
külün altı daha ateş…