uykuya dalmış bir şarkıyı
defalarca dinlerdik
kulaklarımda asılı kalmış gülüşmelerin
senin yanındayken sadece gülmek ağlatırdı beni
şimdi sensizlik ağlatır oldu
seni benden alan iştahlı zaman
ve her zaman dinlediğimiz
karanlık bir pikabın saldığı terk edilmiş ses dalgaları
o günleri hatırlattı bana
bulanık bir görüntünün usul usul netleşmesi gibi
yavaş yavaş beliriyorsun düşlerimde
gözlerindeki bir avuç ışık
paramparça ediyordu küflenmiş karanlığı
bir roman gibi seni okuyorum her gece
tek sayfanı bile çeviremeden içinde kayboluyorum
beni artık sevmiyorsun biliyorum
ama her gece uzak bir telefonun çığlığıyla uyanıyorum
soluk gecemin yıldızı
belki yeniden hayallerimin elinden tutmak ister diye
ama her geçen gün
senden bir şeyler alıp götürmeye devam ediyor
hani hep derdin ya
yalnızlık keyfini cıkaranlar için cennettir
buzlu bir kadehle dertleşmek gibisi yoktur
kadeh boşaldıkça içine gözler dolarmış
dertler mavi bir duman gibi uçar gidermiş
inan yalnızlığın bile sensiz tadı cıkmıyor
her gece saatimi sana kuruyorum
belki sabah seninle uyanırım diye
ama kederle yıkanmış bir yalnızlığın delik deşik ettiği
ürpertici bir sessizliğin içinde buluyorum kendimi
sana yazdığım şiirleri okurken yakalıyorum kendimi
bütün mektuplarımın adresi ısrarla sensin biliyorsun
sensiz yapabildiğim tek şey yalnızlığın resmini çekebilmekken
belki bir sabah yeniden birlikte uyanırız
güneş kristal bir gözyaşı gibi üzerimize damlarken