Sanma sustum,
ben hep senle konuştum
Sen gidince açıldı dilim
Çenesi düştü yalnızlığımın
Yağmur başladı ama sen yoktun

Şiire döndü çığlıklarım
Figanım oldu şarkılarım
Ben adımı güle verdim
Kanarken yüzümde aşk
Ben acımı yele verdim
Sana ulaşsın diye
Bir deniz tutuşur şimdi
Bir çöl adını sayıklar
Suyu çekilen göllerde
Karaya oturur kayıklar
İçimde senli türküler
Suskunluk ahraz bir ninnidir
Dudaklarımda ıslıktır.

Siyah uçurtma
Mavi göğümün kiridir
Tutuklanırken düşler
Dağlarda yorgunluğum dinlenir.
Çileli bir akşam sefasıdır
Dalgalardan bana kalan ses

Şimdi uyanır hüzün
Her sabah hayalinle
Bir deli bakıştır
Kalan gözlerimde
Şimdi efsunlu vedadır
Kan damlar sözlerimde
Bu kent acıma tanıktır
Aşkım tutuklu sanıktır
Sanma herkese aldanırım
Bu yürek bir sana yanıktır.

Bana bir gülün lal hali kalır
Önümden geçerken zaman
Şimdi her mevsim hazan
Takvimler yine aralık
Günlerden ayrılık
Bu kaçıncı yıl dönümüdür gidişinin
Bu kaçıncı sensiz doğuşudur güneşin
Sayısı bende kalsın
Ben sen diye yokluğunu sevmişim
Boşver bu şiir de sana kalsın

24 12 2008

Hüseyin Özbay