Bir ırmak denize ulaşabilir
Ekmek kırıntılarıyla mübarek
Hava solundukça güzeldir.
Azizim bu güller ve bahçıvan sen değilsin
Bitinmiş yazgıya akan gözleri gördüm
Çaresiz, ufuk sarısında ve kallavi.

Tuvale damlar pencereden yağmur
Bütün sular bardağa yabancı
Eritir gövdesini yılkı atları
Ağacın toprağa kehribar döktüğü sancı

Yorgunsun sen kederin nerede ?
Emsalsiz bir yutkunmadır sözlerin
Isınmış gül gibi kızaran yanaklar
Öptükçe bal kokar

Sırada sen varsın ayna
Gördüğüm ve senin gösterdiğin ne varsa
Buğulanmış zahmetsiz aynı zamanda
Hep kaybedeni çizersin saniye saniye
Ömrü tüketirken insan sende suçlusun
Göstere göstere dürüst olduğun
Acı reçetedir insana

Bir kalem yola düşer yolu çizer
Kırık bir efkarsın sen
Sazdan damlayan telin ucunda
Aşk denizinin can burcunda
Durulmuş gözlerin var

Karanlık
Yorgun
İklimsiz
Heyecanımda