Ah benim yaralarıma sırdaş yalnızlığım
Adını kimse koyamadı bu hâlin
Ben her gece yeniden tanıdım seni
Kalabalıkların içinden geçip
Boşluğa vardığımda
Elimi tutan tek şey sendin
Sustum
Çünkü bazı cümleler söylenince ölür
İçimde birikenleri gömdüm göğsüme
Toprağı sen oldun
Şikâyetsiz taşıdın yaralarımı
Kimse sormadı neden böylesin diye
Sen zaten hepsine bir cevaptın

Yaralarım konuştuğu zaman
Herkes kulaklarını kapattı
Sen başını eğip dinledin
Kanayan yerlerimden korkmadın
En çirkin hâlimde bile
Beni terk etmedin
İşte bu yüzden
En sadık dostum oldun
Geceler uzadıkça uzadı
Saatler durdu
Zaman içimde paslandı
Bir umut bekledim kapıya vurur diye
Vurmadı
Ama sen
Kapının önüne oturup
Gelmezse biz gideriz dedin.
Yıkıldım
Öyle böyle değil
İnandığım her şeyin altında kaldım
Dualarım yarım
Hayallerim yorgundu
Ama ben her düştüğümde
Sen yere eğilip
Parçalarımı tek tek topladın

Karanlıkta yürümeyi
Seninle öğrendim
Gözü kapalı sabretmeyi
Ağlamadan dayanmayı
Gülmeden yaşamayı
Ve bir gün fark ettim
Karanlık beni yutmamış
Ben ona alışmışım
Sonra bir sabah
Çok cılız çok ürkek bir ışık
İçimde kıpırdadı
Bağırmadı acele etmedi
Sadece buradayım dedi
Ve sen ilk kez
Sessizliğini bozup
Gülümsedin bana

Ah benim yaralarıma sırdaş yalnızlığım
Belki sen hiç gitmeyeceksin
Ama artık hükmün yok
Çünkü ben anladım ki
Bu kalp acıyla eğilmiş olabilir
Ama umuda doğru hâlâ doğrulabiliyor.
Şimdi biliyorum
Bazı insanlar iyileşmez
Bazı geceler bitmez
Anlam kazanır derinlik kazanır
Ve bazı yalnızlıklar
İnsanı hayatta tutmak için
Bir süreliğine kalır
Ah benim yaralarıma sırdaş yalnızlığım
Teşekkür ederim sana
Beni bırakmadığın için değil
Beni ben yaptığın için
Şimdi yürüyorum
Başım dik kalbim açık
Korkmadan çekinmeden

Çünkü biliyorum
Bu kalp karanlığı gördü
Ama ışığı seçti
Bu ruh acıyla eğildi
Ama umuda koşarak kalktı
Ve bugün
Ben yalnız değilim artık
Çünkü kendimle barışığım
Çünkü yaralarımdan
Bir hayat
Bir umut
Coşku dolu bir ben doğuyor!