KAL
bazen korkunun süslü adıdır,
yalnız kalmamak için söylenir,
birkaç dakikalığına oyalayan
geçici bir yalvarıştır
gitmeye hazır kalplere.

TUT
biraz daha cesaret ister,
avuç içi yanar, bilek yorulur,
bir saatliğine durdurur gidişi
ama gücü yetmez
alışkanlık olmuş kaçışlara.

SEV
hesap bilmez,
saat tutmaz,
takvim yapraklarını yakar geçer,
sevgi bir ömürlük karardır
ve geri dönüşü yoktur.

Birkaç dakika;
bakışların cesaret sınavıdır,
kalp henüz masumdur,
kimse sözünün bedelini
ödemek zorunda değildir.

Bir saat;
akıl devreye girer,
“mantık” konuşur,
sevgi susar,
terazi hep kalbin aleyhine tartar.

Bir ömür;
kalbin attığı imzadır,
ne pişmanlık barındırır
ne kaçış,
sevgi artık bir kelime değil
kader olur.Ama bil;

KAL diyen çoktur,
ilk fırtınada kapıyı çarpanlardır çoğu,
TUT diyen azalır,
yorulunca bırakan
hep onlar olur.

SEV diyebilen ise nadirdir,
çünkü sevmek;
gitmeyi düşünmemektir,
bahane üretmemektir,
ve en zor anda bile
kalabilmektir.
@NURAL BEKTAŞLI