Gök kubbe, haftalardır kurşun bir yük gibi üzerimizde, bütün şehir griye kesmiş, nefesler donuk,
Soğuk, sadece teni değil, ruhun en derin katmanlarını da sarmış, uyuşmuş bir bekleyiş içindeyiz.
Bu, dünyanın en dürüst halidir; ne bir yalan vaadi var, ne de yapay bir coşku, sadece soylu bir sükûnet,
Her yanımızda ayrılığın ve unutulmuşluğun buz tutmuş heykelleri durur, kıpırdamadan.
Oysa kalp, o buzların altında bile, bir ısınma ihtimalini bekler, küçücük, kırılgan bir ışık arar,
Bütün umutlar tükenmişken, gelen ışık, en büyük mucize olur.
✧
İşte tam o anda, o metalik perdenin bir köşesi aniden yırtılır, beklenmedik bir altın sızıntı başlar,
Kış güneşi, yüzünü gösterir; ne yakıcı ne de kalıcı, sadece dokunduğu yeri anlık ısıtan bir vaat.
Penceremden süzülen bu ışık, bin yıllık bir yorgunluğu alıp götürecek kadar hafif ve zarif değildir,
Ama donmuş kirpiklerimin üzerinde eriyen o küçük damla, hayatta kalmanın ilk itirafı olur.
Bu ışık, sadece bir hatırlatmadır; mutluluğun bir zamanlar var olduğunu fısıldayan kısa bir melodi,
Güneşin kendisi değil; onun getirdiği o küçücük ihtimaldir kalbimizi titreten.
✧
Bu geçici sıcaklık, ruhun en derinindeki donmuş kelimelere dokunur, onları eritmeye kalkışmaz,
Ama o kelimelerin etrafındaki buzu inceltir, konuşma isteğini yeniden hatırlatır bize usulca.
Biliyorum ki, bu an bir fotoğraf karesi kadar kısa sürecek,
Gölge uzamadan geri çekilecek,
Ve bu bilgi, tadını almamızı engellemez;
çünkü aşkın en saf hali, zaten en geçici olanıdır.
O kış güneşi, bize bütün bir yazı değil, sadece o anlık dürüstlüğü borç verir,
Çünkü asıl mesele,
ışığın süresi değil; o soğukta yüzümüze değme cesaretidir.
✧
Tenim o nadir sıcaklığı bir mabet gibi emerken,
içimdeki o eski, paslı melodinin tınısı kırılır,
Kalbim, bu ihanet etmeye meylli,
bu valizini toplamış ışığı durdurmak için göğüs kafesime çarpar.
Fakat biliyoruz; bu bir vedadır, Bulutlar zırhlarını kuşanacak
ve gri, imparatorluğunu yeniden ilan edecek.
Yine de bu an, ruhun derininde bir mücevher gibi parlayacak; gelecek kışın soğuğuna anlatılacak tek hikâye olacak.
Biz, o ışığın bir serap olduğunu bile bile ona sığınırız;
Çünkü bazen gerçeklerin çıplaklığıyla donmaktansa, bir yalanın sıcaklığıyla nefes almak daha insancadır.
✧
Şimdi karanlık bir mühür gibi
ufka inerken, o anlık sıcaklığı avuçlarımda bir köz gibi
taşıyarak selamlarım kışı.
Unutmayacağım; varlığın en kuytu, en ayaz vaktinde bile, göğün bize lütfettiği o altın vuruşu.
Bu bir geri çekilme değil, umudun en mağrur, en sessiz ihtilalidir; gitmeyi bilse de kalmayı öğretir.
Ruhum, o bir damla güneşten sönmez bir kor biriktirir, karanlığın en koyu kuşatmasına karşı tek savunma olarak,
Ve ben, bu kutlu yorgunluğu bir madalya gibi taşırım, bir sonraki kış güneşi yüzüme değene kadar,
Çünkü aşk ve umut, en çok bitti denilen yerde, o imkansız ayazın tam kalbinde yeniden doğmayı sever.
Cemre Yaman
☼────୨ ☼ৎ──── ☼
Benim şiirlerim sessiz Ağlar..