Dost diye açtığım kapılar meğer,
Sadece rüzgârın uğultusuymuş.
Güneş sandığım sıcak eller,
Kışın ilk ayazı, buz tutmuş.

Bir maskenin ardına gizlenen yüz,
Sözde vefaymış, özde ise tuz.
Sandım ki paylaştıkça çoğalır acı,
Oysa sırtımda biriken hançer ucu.

Gördüm ki her sırrın bir ihanet hızı,
Düştüğün an tanıdıkların en acı.
En zor imtihanmış, güvendiğin yerden,
Yaralanıp kalkmak, kimseye demeden.

Daha yeni anlıyorum,her giden bir ders,
Yüreğin defterine yazılan nefes.
Kırılan dallar yeşermeyi de bilir,
Kalp, yara iziyle yaşamayı seçer.

Ne kimseye hesap, ne de feryat figan,
En büyük öğreti, tek başına ayakta duran.
Bundan sonra kim dost, kim yolcu, kim yabancı,
Biliyorum artık, kalbimin terazisi ince.

Ne eksik ne fazla, her şey yerli yerinde,
Işık benim içimde, arayan kendi gölgesinde.

Sustu dilim sanma, bu bir kabulleniş değil,
Gözümdeki kıvılcım, buz tutmuş bir ateştir.
O ihanet dersi ruhumda yandı, bitti,
Şimdi o küllerden yükselen, isyanın kendisidir.

Ne gelene ne gidene artık sitem yok, hiddet var,
Her vefa maskesi şimdi gözümde bir duvar.
Gölge ve aynada sadece siz sarsılın, titreyin,
Benim yaram artık size atılan son tokatlar.

Oysa en güçlü kalkan, yaktığınız o acı,
Her zerresi intikam değil, onurun sancısı.
Tek başına olmak, büyük bir meydan okumaymış,
Ruhumun istediği huzur, sizin yokluğunuzmuş.

Haykırarak yürüyorum, yolum alev alev,
Ne bir el beklerim, ne de bir merhamet sev.
Ben bu imtihanı tek başıma yırttım, geçtim,
Artık ne dost ne düşman, sadece hür ben varım.

Yemin olsun ki bu kalbe vurduğunuz her yara,
Artık bir zırh oldu, düşüşüme bir kaya.
Ne bir iz bırakırım, ne de bir kapı aralık,
Siz gölgenizle kalın, ben güneşi yakalamışım.

Ne sevgi dilenirim, ne de bir merhamet eli,
Tükenişinize şahit bu yolun tek sahibi.
Unutun o eski beni, kırık, boynu bükük olanı,
Şimdi taç taktım başıma, bu hayatın sultanıyım.

Peki ya Sevgi? O da bu zırhın içinde gizli,
Dış kapı kapandı, anahtarı kendime saklı.
Aşk, şimdi bir lütuf değil, bir sınav felsefesi,
Önce kendime verdim o vefasız nefreti.

Yüreğimin baharı başkasından medet ummaz,
Benim ateşimde yanan, küllerimden doğmayı bilir.
Korkakça sevmekten değil, yanmaktan çekinmeyen,
İşte o zaman buyursun, bu sultanın aşkını diler.

Ne kırık ne de eksik, tek bir yeminim var:
Kendime olan sevdam, en büyük ihtilalimdir.
Ben, kendi kendimeyim; bu yara, bu ışık, bu iktidar.
Gerisi fani rüzgâr, ben sonsuzluğumun seyyahıyım.

Cemre Yaman