Demirlenen yolların üzerine konan vagonlar
Sonu sonsuzluğa bile gitmeyen yolculuklar
Kulağımda tıngırdayan ezgi
Rayların altında hışırdayan taşlarla karışır
Üzerime çöker yokluğunun rehaveti
Unuturum o an varlığını düşlemeyi


Denizleri hergün biraz daha kuruyan şehir
Berraklığına çoştuğumuz suları yok
Yeşile çalan mavi yosunlarıda
yaşayan her insanın ifrazatını gerçekleştirdiği
Logarlardan başka bir şey yok
Oysa ne çok isterdim
Mavilerinde gezerken şehri
Rehavete kapılmadan düşlemeyi seni


Ocak ayına tutsak haziran
Sıcak şehir soğuk tebessümler
İki demli bir açık çayın arasına sıkışan sohbetler
Unuttursada yanan yüreğimizin kül kokusunu
Damaklarımızı ıslatan çayın sert demi
Götürür üzerimizden ülkenin rehavetini.
Başlarız dalgınlaşan gözlerimizde
Giden sevdaları düşlemeye

Oysa ne çok isterdim
rehavetine kapılmadan yokluğunun
Durmadan varlığını düşlemeyi...

Selçuk ERKİ