0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
941
Okunma
kalbim sertleşmişti
düz bir hayata aldırmıyordu bile
tablolara baktıkça
renkler de sönükleşiyordu
dünya ve öncesi birbiri ardına
hayat boyunca akıyordu gözlerimden,
zannettiğim olaylar
aslında çok önceden başkalarınındı
benim olan ise sadece garip zanlardı
ölü ağaçlar,
ölmeye devam ediyorlar
kurumuş yapraklar,
bir damla su diyorlar
garip bir topluluk,
tanımadığı adamlarla konuşuyor
heybetli bir görüntüsü olan
yıkıntılar arasından beliriyor
hayat bir hikayeye
yalnızlık ise şiirlere dönüşüyor;
şiirler yapraklara,
yapraklar ağaçta,
ağaçlar ise zaman kabuğunun içinde
yavaşça ölüyor..
