Dünyanın durduğu günden bir gün öncesi

Kalbim henüz tanışmamıştı seninle

Bir yokluğa hazır değildi,

Kalbim çok masum ve narindi o gün

Bir gün sonra olacakları tahmin bile edemezdi,



Sonra o gün geldi,

Dünyanın durduğunu,

Suların ayaklarının altından çekildiğini

Hisseder gibi bir duyguyla hissetti,

Artık kalbi sevmişti

Artık bir kalp sahibiydi

Evet şimdi gerçekten taşıyordu onu

Sadece kan pompalamıyordu

Sevgi de pompalıyordu

Aşk, heyecan, duygu,

Ruhuna enerji, ışıklar,

Yaşama dair ne varsa

Tutkuyu, en önemli olanı

İşte onu da pompalıyordu,



Dünyanın durduğu gün

Kalbi atmaya başladı sanki ilk kez,

Ve bir insan kalbinin ne kadar ağır

Olabileceğini de öğrenmiş oldu

Kaç tondu acaba?

Bir kaya kadar ağır olmalıydı,

Ama bir kayadan çok daha fazla

Acı veriyordu,

Ezdikçe.. ölmüyordu,

Ölmedikçe de eziliyordu,

Ve ezildikçe, artık ölmek istiyordu

Ölse de kurtulamayacağını bildiği halde,

Bildiğinden kaçmak gibi

Garip bir cahillik içinde

Aslında sadece tüm acılarından uzaklaşmak,

Kalbini de fırlatıp atmak istiyordu,

Ama nasıl yapacaktı ki,

Bir oyuncak değildi o,

Ama sonunda yaptı,



Dünyayı ikinci kez durdurdu,

Aşkın da geçici kutsallıklar silsilesi olduğunu

Anlamış oldu,

Üzerinden geçtikçe,

Sevgi de anlamını yitirdi,

Dünyanın durduğu o ilk güne tekrar geri dönse

Hep orada kalmak isterdi,

Çünkü, orada gerçek bir pompacı vardı,

Hortumun çıktığı yerin ucunda da aşk, sadece aşk yazıyordu,

Kalbini fırlatıp attı ve yerine hortumu taktı,

Şimdi o sıvı olmuştu sadece,

Aşk ne kadar koyuysa o da o kadar koyuydu,

Ne kadar zehirliyse o kadar zehirli,

Ne kadar kıskançsa o kadar,

Ne kadar ölümsüz ise, işte o kadar da ölümsüzdü o gün,

Dünyanın durduğu gün,

Kalbine takılı bir pompa ile,

Ölümsüzlüğünü kutladı zavallı bir günde,

Yanında da kimse yoktu, yalnızdı..