içinde bir dünyada yaşamış ve
içinde bir dünyayı yenmişti
dışarıda kalanların ise vay haline,
onların olan bitenden haberi yoktu,

korkmamaya yemin etti,
sonunda içindeki dünyada tek tek,
tüm korkularını yenebildi,
aslında hayat ona zehir oldu,
gönlündeki çiçekler soldu
korkuları ile beraber yapayalnız kaldı,
yalnızlığa alıştığında ise,
engin bir deniz onu kuşattı,
hiçbir şeye aldırmadı;
ne dönüp duran bulutlara,
ne de yıldızlara,
sadece sevindi başkalarının haline;
benim gibi değiller diye..

sonra ise,
yükseldi göğe doğru
gözlerinde şimşekler çakıyordu
boş bıraktığı mısraları dolduramazdı,

hayat yıkılır
dakikalar son bulur,
melekler tarafından yalnızlığınız giderilir
kul, tanrısına meraklanır
onu görmek ister
onunla mutlu olmak
onu anlamak..

ve ölür beden,
acılar geride kalır
korkusuzca süzülür ruhlar evrende,
inerler gökyüzünden yeryüzüne ve
çığlığı ne korkutucudur ummanın,
her yere aynı koku siner,
korkunun kokusudur bu,
tadı da ne acıdır,
ve soğuk..