Ve biliyorum…
Her gidişim, kendi içinde gömdüğüm bir cümle kadar ağır,
her dönüşüm, yarım bırakılmış bir hikâyenin başlığı kadar eksik.
Ben kimseye anlatamadığım onca sözün
ardında kamburlaşmış bir yorgunluk taşıyorum.
Sessizliğim büyüdükçe, içimde bir şeyler daha ölüyor,
kimse fark etmiyor.

Sana sustum en çok.
Çünkü konuşsam, kelimelerim diz çökerdi önünde,
kırılırdı dizlerimin bağı, düşürdüğün yerden
bir daha doğrulamazdı yüreğim.
Ama ben susunca sen zannettin ki;
hiçbir şey söylemek istemedim.
Oysa en çok o zamanlar içimde bir feryat,
dudaklarımda mühürlü bir dua vardı.

Sitemim sana değil;
beni dinlemeyen talihime,
yarım bıraktıran zamana,
bir türlü tutmayan heveslereydi.
Ben gitmeyi seçmedim hiçbir zaman,
ben hep kalmak istedim—
ama susturulan cümlelerimin ağırlığı
omzumdan çekti beni yokluğa doğru.

Ve biliyorum…
Sessizce gidişlerimin çoğu,
anlaşılmamış kelimelerimin mezarıdır.
Biriktirdiklerim, bir gün çiçek açacak sandım,
meğer hepsi toprağın soğuğuna emanetmiş.
Bir an gelir sanmıştım,
sesimi duyup tutarsın elimden.
Ama sessizliğimden korktun,
benimse tek sığınağım oydu.

Şimdi geride, söyleyemediğim cümlelerin küllerinden
bir yol yapıyorum kendime.
Her adımım biraz daha uzağına,
her nefesim biraz daha içimdeki yokuşa çarparak ilerliyor.
Anlıyorum ki;
bazı insanlar suskunluğun değil,
gürültünün kıymetini bilirmiş.
Ben sana fısıldadım,
sen duyman gerekeni bağırışlarda aradın.

Kırılmadım desem, yalan olur.
Ama alıştım…
Şair’in dizelerindeki gibi;
“Kimse bilmez içimdeki enkazın kaç kez yıkılıp
kaç kez yeniden kurulduğunu.”
Ben de her gidişte biraz daha eksilip
biraz daha tamamlanmayı öğrendim.

Şimdi dönüp baktığımda;
hiçbir şey söylememiş gibi duran suskunluğumda
binlerce ölü cümle yatıyor.
Belki bir gün biri gelir,
toprağı eşeler
ve beni gerçekten duyar.
Belki biri, kelimesizliğimin bile sesini anlar.

Ama sen değil…
Bu yüzden gidiyorum.
Ve inan bana;
bu gidiş, sana kızdığımdan değil…
Benim anlaşılmamış cümlelerimin
artık taşıyamayacağım ağırlığından.


Kadir TURGUT