Ben…
evvel zamanlardan kalma bir sevda hezeyanıyım.
Çağın ritmine uymayan, kalabalığa karışamayan,
gülüşünle sarhoş olup suskunluğunla ayılan
eski usûl bir gönül yangınıyım.

Bilmem parmaklara dolanan neon ışıklarını,
sevip sevilmeyi uygulamadan öğrenenleri,
bir fotoğraf karesine sığdırılan sözde mutlulukları…
Ben anlamam.
Benim hikâyem, yağmuru koklayan toprağın titremesi kadar eski.

Senin adını bir kere duysam,
dilimin ucunda değil, ruhumun kıyısında saklarım.
Konuşmak istemem;
çünkü bilirim, sen deyince içimdeki bütün kelimeler
birbirine çarpıp kırılır.
Ben susarım…
susarken çoğalırım.

Gözlerin… ah o gözlerin—
yeşiliyle aklıma musallat olmuş bir tür delilik hali.
Baksam yosun tutan bir taş olurum,
bakmasan çorak bir ovada kaybolmuş bir yol gibi çökerim.
Saçlarına değen her rüzgârı
benim üzerimden geçmiş sanırım.
Amin olmak için dua aramam;
sen nefes al yeter, ben kabul olurum.

Olur da kader bir gün seni önüme koyarsa,
adımı unuturum da kokunu unutmam.
Belki yanından geçerken suç işlemiş gibi
cephe değiştiririm;
belki gölgen üzerime düşmesin diye
kaldırım değiştiririm.
Aşkın bana haram değil ama
ben yine de helalinden sevmeyi bilenlerdenim.

Uzaklardan izlerim bazen,
yaklaşınca çoğalan korkumdan değil,
yakınımda durunca taşacak olan kalbimden çekinirim.
Sana bakınca insan değil,
ömrü boyunca bir kişiye tutulmayı seçmiş
eski bir masal kahramanına dönerim.

Ben…
ben zamanın unuttuğu bir yangının son koruyum.
Yüreğini modası geçmiş sananların bilmediği,
en yeni acıların en eski sevdalardan çıktığı gerçeğiyim.
Bir deli miyim?
Belki.
Bir aşka ömrünü verenlerin soyundan geldiğim için…

Sen dersen susarım.
Ama susuşlarımda bile
sen diye çarpar kalbim.



Kadir TURGUT