Beni hatırla.
Ama gülme.
Ben seni kendimden parçalayarak sevdim.
Her bakışında biraz daha eksildim,
her suskunluğunda biraz daha küçüldüm,
her gülüşünde biraz daha paramparça oldum.

Beni hatırla.
Bir rüzgâr gibi girdim hayatına,
sessizce, hızla…
Toprak çekti suyu, ben kayboldum.
Bir yağmur oldum sokalarında,
dokundum, ıslandın,
sonra kurudum…
Hiçbir damlam kalmadı,
ama izim hâlâ sende…
Beni hatırla,
çünkü ben oradaydım
ama sen fark etmedin.

Beni hatırla.
Sessizce sevdim.
Sana sakladığım binlerce kelime var hâlâ,
okutmadım.
Sustum, bekledim, acıyı göğsüme bastım.
Her sessizlik bir bıçak,
her bakışın bir yara…
Ama hiç şikâyet etmedim.

Beni hatırla.
Dizlerimde uyuduğunu düşün,
ellerini ısıttığımı, saçını okşadığımı hatırla.
Ama unutma: Mutlu değildim.
Her dokunuşumda bir yanım yandı,
her gülüşümde bir parçam sustu.
Ben varlıkla yokluğu aynı anda yaşadım
sana bakarken…
Ve sen bilmedin.

Beni hatırla.
Gülüşümü, gözlerimi, sesimi sakladım köşelere.
Sana söylemediğim “merhaba”lar var hâlâ,
ve ardımda bıraktığım sessiz vedalar.
Hepsi sana ait, ama sana ulaşmadı.
Bilmiyorsun ama ben hep oradaydım.

Beni hatırla.
Her gecenin ortasında yazdığım sayfaları,
sen uyurken tuttuğum nöbetleri,
içimde biriktirdiğim bütün umutları hatırla.
Sana ait olmayan, ama sana bağlı her şey…
Bütün izlerimi sana bıraktım,
ve sen fark etmedin.

Beni hatırla.
Ama hatırladığında anla:
Ben gittim, ama senden hiç gitmedim.
Her yorgun sabah, her yalnız gece
içinde ben vardım.
Sen vefasızlığını “kader” sanarken,
ben kaderi bile susturdum senin için.

Beni hatırla.
Şimdi gidiyorum.
Kapını çalmayacağım, dönmeyeceğim,
artık ben yokum.
Ama hatırla:
Beni unutamazsın.
Çünkü ben seni öylesine sevdim ki,
hatırladığında, kanayacaksın.

Beni hatırla.
Bir daha asla unutma:
Ben öldüm.
Sen hâlâ var…
Ve bu dünyada,
sana bıraktığım her an,
her nefes,
her suskunluk,
senin için yanmaya devam edecek.

Beni hatırla.
Ama en çok,
beni hatırladığında acıyı hisset…
Çünkü acı, sevginin en doğru tanımıdır.


Kadir TURGUT