​Sorma bana ne kadarım kaldı, ne kadarım gitti,
Ben de çok kaybettim, takvimler değil sadece.
Uçup giden kuşlar misali, zamanla eritti,
Bir avuç hatıra kaldı, bir de boş bir gece.

​Önce en sevdiklerimi, o sıcak gülüşleri,
Sonra yol kenarında unuttuğum o çocukluğumu.
İnandığım her şeyi, kurduğum düşleri,
Ve geri gelmeyecek olan o saf umudumu.

​Cep defterimde silinmiş nice isim var şimdi,
Tutunacak bir dal ararken kırılan ellerim.
Her vedanın ardından büyüyen bir hüzün sindi,
Ne yapsam boşuna, yok oldu tüm bellerim.

​Bir kadeh değil sadece, bin kadeh devirdim ben,
Her damlası dökülen, benden giden bir parça.
Yaralarım kabuk bağladı, ama izleri derin,
İçimde bir enkaz var, sessiz ve paramparça.

​Ama öğrendim ki, her kayıp yeni bir yer açar,
Boşluğun ortasında filizlenen bir direnç var.
Ben de çok kaybettim, evet, ama hayat devamlı yorar,
Şimdi geride bırakıp her şeyi yeni bir hayata başlıyorum.

​