Bazen öyle anlar olur ki,
Gözyaşlarım sel olur da,
Boğulur kelimelerim o derin seste...
İçimde kopan fırtınayı,
Anlatamam kimselere.

Gecenin en karanlık saatinde,
Yalnızca yastık bilir ahvalimi...
Sessizce ağlarım,
Ruhumun en kuytu köşesinde.

Her damla, bir vedadır aslında,
Gidenlere, kaybettiklerime...
Her damla, bir haykırıştır,
Yüreğimin derinliklerinden.

Gözlerim kan çanağına döner,
Ama içim daha beter yanar...
Kimseler görmez o yangını,
Kimseler duymaz içimdeki çığlığı.

Biliyor musun?
En çok yalnızken ağlar insan,
En çok yalnızken anlar,
Hayatın acı gerçeklerini...

Ve her seferinde,
Tuzlu bir tat kalır dudaklarımda...
Bir yandan yakar, bir yandan arındırır,
Tıpkı yağmurun toprağı temizlemesi gibi.

Ama şunu da bilirim ki,
Her gözyaşı bir öğretidir,
Her ağlayış, yeni bir başlangıçtır...
Sabahı bekleyen gece misali,
Ağlamak da insanı aydınlığa hazırlar.

Belki de en güzeli,
Ağlamaktan korkmamaktır...
Çünkü ağlayabilmek,
Hâlâ umut olduğunun kanıtıdır...