3
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
153
Okunma
Bazen bir çiçek düşer
Rüyaların kıyısına…
Çarkıfelek, inatçı bir sessizlikle açar
Her taç yaprak, bir veda sanılan bir başlangıç.
Belki de yaşamak dediğin
İçinde sakladığın o renklerdir:
Mor bir tutku,
Pembe bir ümit,
Beyaz bir teslimiyet…
Döndün mü sen de rüzgârla?
İçinde kaç mevsim döndü
O narin dallarında?
Belki de sen
Zamanın çarkında
Dönüp duran bir kalbin sessiz şiirisin.
Biraz hüzün, biraz direnç…
Toprağa soruyorsun belki:
“Bu ömür neye değer?”
Ve toprak fısıldıyor:
“Her açan, bir daha açmamak üzere açar…
Ama her son, yeni bir dönüşü saklar.”
Çarkıfelek, sen
İsmin gibi dönersin gönlümde
Döner dururum ben de
Senin o ince, narin katmanlarında…
Belki de aşk böyle bir şey:
Dönmek, dönerken
Usulca solmak…
5.0
100% (8)
Cevap Yaz