Bir apartman kadar yalnızdı belki de kalbim
Her pencere bir başka hikâye
Her kapı, kapanmış bir rüya
Ve merdivenler
Ağır ağır çıkılan hayatlara tanık

Kim bilir kaç kahkaha sığdı
O beton kollarına?
Kaç gözyaşı kurudu
O camların ardında?
Apartman, sen
Sessiz bir orkestrasın
İçinde yaşamların ezgisi

Balkonlarda asılı çamaşırlar
Beyaz bir umut gibi sallanır
Rüzgârla savrulan
Yapraklar kadar naif
Zamanın tozunu üstünde biriken

Ve o asansör
İnip çıkan nefesler gibi
Bazen bir doğum
Bazen bir veda taşır
Katlar arasında
Gidip gelen

Düşündüm de
Belki de her daire
Bir kalbin odalarıdır
Kiminde sevinç uyur
Kiminde hüzün
Ve o koridorlar
Yalnızlığın en uzun
Yolculuğudur bazen

Apartman, sen
Şehrin yükselen
Anıtısın yalnızlığa
Taştan bir ağaç
Dallarında insan
Yapraklarında hatıra

Ve ben
Senin bir odanda
Rüzgâra yazdığım
Şiirler gibi
Unutulmuşum işte
Sessizce…