Ufak sebepler büyütüp de gidenler oldu,
Bir kelimeyi dünyaya değişmeyen yüreklerimiz
Bir bakmışız ki
Bir selamın bile yük edildiği insanlarla dolmuş.
Ne bir omuz gördük yanımızda,
Ne de “ben buradayım” diyen bir nefes.
Sırtını dönen çoktu da,
Dönüp “neden?” diye soran yoktu.

Meğer insan,
Küçücük bahanelere koca hikâyeler sığdıracak kadar
Korkak olabiliyormuş hayattan.
Biz ise sandık ki;
Sadakat, herkesin cebinde taşıdığı küçük bir erdem…
Oysa çoğunda cepler delikmiş,
Biz dökülenleri toplarken
Onlar yokluğumuzda bile rahat yürümüş.

Bir gerçeği geç de olsa anladık:
İnsan kalabalıkla değil,
Kendi içindeki yalnızlıkla büyüyor.
Ve en büyük acı,
Başkasının değil,
Kendi emeğinin hiçe sayıldığını görmenin ağırlığı.

Artık öğrendik…
Kimseyi zorlamayın,
Kalmak isteyene kapı açık,
Gitmek isteyene yol uzun olsun.
Gidenin peşinden koşulmaz artık,
Koşarsanız kendi nefesiniz tükenir.
Biz tükenişi değil,
Kendimizi tamamlamayı öğrendik.

Kırgınlıklarımızı gizlediğimiz geceler oldu,
Aynaya bile mahcup olduğumuz sabahlar…
Ama bir şey hiç değişmedi:
Biz, kalbimizin tarafını bırakmadık.
Kim yanlış yaptıysa kendi kaderine yazdı,
Biz doğruluğu yalnızlık pahasına bile
Bir gün bile yere düşürmedik.

Şimdi soracak olursanız;
Vefa arar mıyız hâlâ?
Hayır…
Çünkü öğrendik ki vefa,
Yanımızda duranların değil,
Sessizce yok olanların aynasında kayboluyor önce.
Biz artık yokluğu değil,
Hak edeni seçiyoruz.

Varsın dünya dönsün,
Varsın bazı yüzler bize dönmesin…
Biz, yüzünü çevirmeyen kalplerle yola devam ederiz.
Bir gün birileri gelir,
“Sen neredesin?” der gibi bakar;
Ama biz artık bakışlarla değil,
Hissedişlerle tanırız insanı.

Çünkü öğrendik:
Kimin dost, kimin yük olduğunu
Zamanın sesi fısıldar insana.
Ve biz, artık zamanı dinliyoruz.
Bağırana değil, sessiz kalana kıymet veriyoruz.
Bizden gidenlerin değil,
Bizde kalanların hikâyesini yazıyoruz.

Ve bilinsin;
Kimseye kırgın değiliz artık,
Kırgınlığımızı omzundan düşürenlere bile.
Çünkü her giden,
Bize kalanın değerini biraz daha öğretti.

Biz,
Kendimizde kalan o son iyi yan için bile
Şükrediyoruz artık.
Ve yolumuza,
Hâlâ insan kalmayı bilenlerle devam ediyoruz.


Kadir TURGUT