bir ezan sesi süzülür sessizliğin üstünden
birileri, uzandıkları yerden toparlanır
birileriyse ruhlarından doğrulur o anda.

zaman durur gibi,
bir nefes kadar kısa,
bir sonsuzluk kadar derin,
düşünceler bir bulut gibi dağılır,
eller yolunu arar,
kalp kendi merkezini hatırlar.

insan, çoğu zaman kaybolur
dış dünyada değil, kendi gölgelerinde,
bir ışığın farkına varmak,
sessizliğin derinliğini hissetmek,
içten başlayan bir uyanış gerektirir.

kalbin selameti,
dışarıya değil, içe kurulmuş bir düzenin armağanıdır
bir gülüşün mutluluğunda,
bir nefesin titremesinde,
ya da sadece bir anlık duruşta saklıdır.

bazen ezan,
ruhumuzun kapılarını hafifçe aralar,
geçmişin tozunu savurur,
gelecekten düşen gölgeleri siler,
o zaman insan,
kendi içindeki sonsuzluğa bakmayı da öğrenir,
içinde bir ışık bulur,
bir anlığına da olsa dünya
sadece nefes ve ses olur.
*
Mehmet Demir
221113