Ah benim ıssız gecem…
Sen ki karanlığın omzuna çökmüş bir sessizlik gibisin,
Bir yanın sızı, bir yanın yara,
Bir yanın hiçbir yere sığamayan o kırık gurur.

Gözlerin…
Derinliği yıllardır kimselere açılmamış kapılar gibi,
İçinde hem bir fırtına var
Hem de susmayı bilen kadim bir yalnızlık.
Bir bakarsın; içimden geçer bütün karanlık,
Bir susarsın; dünya bile küçülür avuçlarının arasında.

Ben ise…
Kendi gölgeme bile yabancı düşmüş bir rüzgâr gibiyim,
Akarım içimden içime,
Dururum en çok sende.
Sanki varlığınla tamamlanıyor her nefesim,
Yokluğunla yarım kalıyor bütün cümlelerim.

Bir adım uzaklaşsan…
Tutunduğum bütün dallar kırılır,
Kendimi hiç olmadığım kadar bilmediğim bir boşlukta bulurum.
Sesim bile geri dönmez bana,
Kalbim kendi içinde çarpıp durur karanlığa.

Gözlerinin karası,
Geceyi utandıracak kadar derin.
Aydınlığı ise
Ne zamandır düşmediğim bir sevincin ürkek ilk adımı gibi.

Ah ıssız gecem…
Sen yürürken zaman bile yavaşlar,
Adımların toprağı değil,
Bildiğim bütün yaralarımı titretir.
Sanki bir rüzgâr değmezsen içime,
Ben yerimde bile duramam.

Gülüşün…
Çatlamış bir duvarın ortasında açan tek çiçek gibi;
Hem şaşırtır beni,
Hem de yıllardır görmediğim bir güneşi getirir yüzüme.

Ben ise;
İçinde kaybolmaktan korkmayan bir çocuk,
Yalnızlığına yaslanmaktan çekinmeyen bir adamım sana.
Sana her gelişim bir yara,
Her gidişim bir eksilme,
Her duruşum bir sığınma.

Sen;
Sözün bittiği yerde başlayan sessiz bir hikâyesin.
Ben;
Sana her bakışta yeniden yazılan,
Her susuşta içime gömülen o yarım satırım.

Gel…
Dökülmesin gözlerimizden geçmişin yükleri,
Kalıp gibi dursun içimizde ne varsa.
Gel,
Kelimeler yorulmasın,
Biz sadece susalım,
Susarken birbirimize yaklaşalım.

Gel sevgilim…
Gecenin bütün ağırlığını omuzlarımızdan çekelim,
Karanlığın kalbine oturalım,
Dünyadan bir süre soyunalım.

Ah benim ıssız gecem…
Sen varsan;
Karanlık bile ışığa dönüşür içimde,
Rüzgâr bile sustuğu yerden konuşur,
Yol bile beni korkutmaz artık.

Sen yoksan;
Düşerim kendi içime,
Konuşsam duvarlar duyar,
Ağlasam yalnızlık bile bana eşlik etmez.

Ve bil ki…
Benim bütün sesim senin susuşunda saklı,
Bütün cesaretim bakışının kenarında duruyor.
Ben seni sevdikçe büyür içimde dünya,
Sen susunca küçülür bütün evren.

Çünkü sen…
Beni en çok yaralayan gerçek,
En çok tamamlayan eksik,
En çok içimde yaşayan
Ve en çok içimi yakan yarım’sın.

Nereye gitsem,
Hangi karanlığa düşsem,
Hangi sabaha kalksam;
Adın üşür içimde
Ve gecenin her sızıyan yerinde
Sessizce seni çağırır bu kalp.


Kadir TURGUT