Geçmişte yapılan hataların geleceği yok etmesi…
Aslında bir yanılgıdan ibaret.
Yine de insan, bazen kendi gölgesini bile karanlık sanacak kadar yorulur.

Geçmiş, zamanın unutmayan eli gibidir;
dokunduğu yerde iz bırakır,
bıraktığı izden bir sessizlik sızar geleceğe.
Ve insan, işte o sessizliğin içinde
kendi adımlarını duyamaz olur.

Bazı hatalar, gecenin yarısında
kalbe saplanan ince bir sızı gibi büyür;
adını koyamazsın,
ama varlığını her nefeste hissedersin.
Gelecek o anda küçülür,
bir mumun titrek ışığına döner.

Çünkü insan en çok
kendi pişmanlığının ağırlığıyla çöker dizlerinin üzerine.
Affedemediği her an,
yarınlarını sabaha varmadan küle çevirir.

Oysa hiçbir hata,
geleceği yok edecek kadar kudretli değildir.
Kudretli olan, insanın kendine kurduğu zincirdir.
Bir “keşke”yi kalbin kapısına bağlayan düğümdür geleceği daraltan.

Geçmiş, bazen siyah bir rüzgâr gibi eser;
önüne kattığı dal parçalarını
yarınların bahçesine savurur.
Ama toprak her zaman hafızasından daha merhametlidir:
yeter ki insan elini yeniden toprağa uzatmaya cesaret etsin.

Gelecek, hataların külleriyle kararan bir yol değildir;
insanın kendine yeniden doğmayı öğrettiği bir sessiz yoldur.

Ve bazen en şiirsel gerçek şudur:
Bir hata karanlıktır,
ama insan gökyüzüne bakmayı hatırladığı anda
karanlık kendiliğinden küçülür.

Yazan
Korhan KÜLÇE