O adam artık direnmiyordu.
Sevdiği geri gelmeyecekti, anlamıştı.
Sevgi…
sadece sessizlikle iyileşiyordu,
başka yolu yoktu.
Daha önce de yaşamıştı, biliyordu.

Kalbi bir zamanlar senin nefesinle çarpıyordu.
Sabahları gözlerini açar açmaz sevimli gülüşünü görürdü.
Kahvenin buharı,
pencerenin ardındaki rüzgar,
hatta sokaktan gelen kuş sesleri bile sana dair bir şeyler taşırdı.
Şimdi, hepsi sadece sessizlikti.
Gece boyunca dolanan gölgeler gibi,
varlığın yokluğunda dolaşıyordu odasında.

Ellerini uzattığında karşısında sadece boşluk var şimdi.
Boşluk…
öyle bir şey ki,
dokunduğun anda fark ediyorsun:
bir zamanlar var olan şey, artık yok.
Bazen o boşluğa bakarken, sana söyleyeceği sözler, paylaşacağı anılar zihninde canlanıyor, ama hepsi yalnızca bir boşluktan ibaret kalıyordu.
Sana söyleyemediklerini, artık içinden kendisine söylüyor

“Her şey bir bakışınla başlamıştı,” diye fısıldıyordu kendi kendine.
Bir tebessümünle açılan sabahlar, bir gülüşünle ısınan odalar…
şimdi hepsi bir suskunluğunla sona ermişti.
Hâlâ inanmak istiyordu; gülüşünde bir ömür saklıydı, belki hâlâ orada diye.
Ama inanmak yetmiyordu.
Gerçek, sessizce kalbine oturmuştu.

Sabahlar artık senin tebessümünle başlamıyordu.
Sensizliğin göğünde kayıp giden bir yıldız gibi…
sönüyordu her şey.
Dilinde ne bir sitem kaldı, ne de gözlerinde umut kırıntısı.
Sadece kabullenmiş bir yorgunluk ve kalbinde sessizce büyüyen bir boşluk.

Ev, hâlâ senin kokunu taşıyor gibiydi.
Kitaplığın köşesinde unuttuğun kitabın sayfaları,
mutfaktaki fincan,
hatta yatağın başucunda çıkarıp bıraktığın küpelerin…
hepsi sessiz bir hatırlatma.
Ama artık dokunmuyordu.
Artık uzanıp alacak hali yoktu;
sadece bakıyor ve hatırlıyordu.

O adam artık biliyordu:
bazı aşklar bitmez, sadece sessizce ölür.
yavaş yavaş
Ve o da susarak sevmeyi bıraktı.
Çünkü artık kaybettiğine ve geri bulacağına değil, gerçek anlamda bittiğine inanıyordu.

Ve sessizlik…
sessizlik onun en iyi arkadaşı olmuştu artık.
O sessizlik içinde düşünüyordu:
belki de bazı insanları sevmek,
onları gerçekten kaybettiğini anlamakla başlar.
Her şeyin bittiğini kabullenmekle…
ve sonra sessizce yaşamaya devam etmekle.

Yazan
Korhan KÜLÇE