SEN GİTTİN, SEN BİTTİN

Gittiğin gün resmini duvara astım.
Öfkeyle karşısına geçip, göğsümde kapanmamış aşk yarasıyla
avazım çıktığınca
dünyanın gelmişine
geçmişine küfrettim.

Gözlerimde bulutların gölgesi,
kulaklarımda “seni seviyorum” deyişin,
dudağımda sıcak nefesin.
Anlayacağın,
sana dair sisli anılar
yüreğimde mühürlenmiş bir hatıra olarak kaldı.

Sen,
belki de adımı çoktan unuttun.
Ayrılığı anlatan hüzünlü bir türkünün nakaratında yanıp,
kül gibi savruluyorsun.
Biliyorum sevdiğim,
kimseler yok yanında;
ve sen kendi gölgene sarılıyorsun.

N’olur geç kalma!
Ola ki geç kalırsan; kâbustan uyanır gibi uyanacak
ve dönmek isteyeceksin…
Ama çok geç.
Seni, kilidi pas tutmuş kapılar karşılayacak.

O an yutkunacak,
gözünden iyotlu bir damla yaş aksın diye,
nefesin kesilircesine Tanrı’ya yalvaracaksın.
Eski günleri hatırlayacak
ve olduğun yere yığılıp kalacaksın.

Ne yazık ki…
Sen gittin,
sen bittin.

Efkan ÖTGÜN