Seninle tanıdım tarihini
Seninle sevdim denizi,
Martıların bile gözleri maviydi o zaman.

Bostancıda bir yemekle başladı
Ellerini tuttum ilk kez,
Bir vapurun arkasında savruldu saçların,
Kokunla karıştı iyot ve umut.

Sen gülerken,
Martılar bizimle dans ederdi
Şimdi suskun ve
Sen yoksun,
Şehir benden bir parçayı alıp gitti

Elvedaları hiç sevmem
Gözlerinde kaldı en güzel mevsimim,
Bir bahar akşamıydı —
Ve ben artık her sonbaharda seni hatırlıyorum.

İstanbul da sustu,
Bir tek kalbim konuşuyor içimde,
Nazım’ın dizeleriyle yanıyorum:
“En güzel deniz henüz gidilmemiş olandır,”
Ama ben o denize,
Seninle açılmıştım boğuldum

Elveda…
Ne seni unuturum, ne şehri,
İkiniz de içimde bir yara gibi büyürsünüz.
Ve bil ki,
Bir gün yine bu şehrin rüzgârı esse,
Adını fısıldar kulağıma —
Usulca, sevdayla:
“Elveda demek, bazen en derin ‘seni seviyorum’dur.”