( umuda açık)

Sesimi duyuyor musun Rab?
Bugün hava güzel,
Bulutlar yumuşak,
Bir martı kondu denizin ortasına —
Öyle huzurlu ki,
İnsanın içi bile susuyor bir an.

Yine geç kaldım hayata biraz,
Ama olsun,
Bir vapur kalktı önümden,
Ben el salladım,
Belki biri gülümsemiştir uzaktan.

İnsan böyle işte Rab,
Üzülür,
Kırılır,
Ama sonra bir çiçek açar kaldırımlarda,
Ve her şey yeniden başlar.

Yalnızlığım bile dost gibi artık,
Kahvemi onunla içiyorum sabahları.
Konuşmuyoruz,
Ama birbirimizi anlıyoruz sessizce.

Sana da kırgın değilim,
Belki geç duyuyorsun sesimi,
Belki de her şeyin bir vakti var.
Ben aceleciyim biraz,
Sen dingin, sonsuz bir deniz.

Biliyorum,
Her şeyin içinde gizli bir iyilik var.
Bir çocuk gülümser,
Bir rüzgâr saçlarımı dağıtır,
Bir şiir yazılır ansızın,
Ve ben inanırım yine yaşamanın güzelliğine.

Sesimi duyuyor musun Rab?
Ben artık bağırmıyorum,
Sadece fısıldıyorum içimden:
“Teşekkür ederim.”

Çünkü ne kadar sarsılsam da,
Bir yanım hep ışığa dönük.
Belki de umut,
Senin bana en sessiz cevabındır.